Voor Ondernemende Advocaat interviewde ik topvrouwen in de advocatuur. Onder anderen Maayke Maas, Frederieke Leeflang, Wijnanda Rutten, Lotje van den Puttelaar, Nora van Oostrom en Nathalie van Woerkom heb ik gesproken. Bijzondere vrouwen, met een bijzonder doel. Ik ben fan. Hieronder het eerste interview met Maayke.
Enige tijd geleden ontstond er commotie omtrent de op deze website verschenen ‘Isabel’. Isabel, een hardwerkende jonge vrouw, met haar eigen praktijk en ook nog drie kinderen, is verzonnen. Dat klopt. Isabel staat model voor hardwerkende ondernemende vrouwen in de advocatuur. En dat is geen mythe, een Isabel is gemakkelijk te vinden. En ze blijkt ook nog eens gelukkig.
Maayke Maas is sinds vijf jaar partner bij Ploum Lodder Princen. In haar praktijk Omgevingsrecht werken twee medewerkers en een advocaatstagiaire. Een tweede advocaatstagiaire wordt binnenkort hopelijk aangenomen. Ze heeft twee zoontjes, van bijna 3 en 6, die ze trots laat zien op een foto. ‘Het zijn een soort Ridge en Thorne he, vanThe Bold and the Beautiful.’
‘Of Isabel bestaat? Natuurlijk bestaat Isabel. Niet zij, maar er zijn ‘Isabels’. De ingrediënten van een Isabel: iemand die blij is met haar vak, hard werkt en moeder is. Ons vak is veeleisend, want het is dienstverlenend. Je moet je cliënten bedienen. Het is druk, maar niet onmogelijk. Sterker nog, ik ken heel veel Isabels. Ik heb vriendinnen die ook zo druk zijn.’
De praktijk van Maayke is gebaseerd op drie pijlers. Uren maken, managen en opleiden.
‘Ik besteed heel veel tijd aan het opleiden van mijn team, ik vind het belangrijk dat zij persoonlijke aandacht krijgen. Toch zorg ik ervoor dat ik mijn urennorm –die bij Ploum vergelijkbaar is met een Zuidaskantoor– ruimschoots haal. Ik sta elke dag voor zes uur op en rij in alle vroegte van Rijswijk, waar ik woon, naar Rotterdam. Ik ben dan rond 7 uur op kantoor. Mijn man werkt vanuit huis, die brengt de kinderen naar school, of naar de crèche. De ochtendtijd is niet de leukste tijd met je kinderen, maar mijn man vindt het geen probleem die taak op zich te nemen. Daar hebben we bewust voor gekozen. ’s Avonds zorg ik dat ik altijd voor zessen thuis ben, dan eten we met zijn vieren. Ik breng dan de kinderen naar bed. Dan heb ik heerlijk de tijd om met ze te knuffelen. Daarna werk ik van acht tot elf. Ik doe dan meestal licht werk, het zware werk doe ik het liefst ’s ochtends. Ik ben echt een ochtendmens.’
Dertien uur per dag dus. Maayke werkt vier om vijf dagen, als het lukt. Ze schrijft ook een boek en begeleid namens de Erasmus Universiteit het pleitteam naar de landelijke VAR pleitwedstrijd, omdat in haar vakgebeid publiceren en doceren heel belangrijk is. Soms heeft ze het zo druk dat ze haar vrije dag niet kan opnemen.
‘Laatst hadden we een soort test case. Mijn oudste zoon behandelde op school het thema hobby’s. Hij kon zo de hobby’s van mijn man opnoemen: ‘Pappa houdt van koken, schaatsen, fietsen.’ Ik dacht ‘Help, en nou komt mamma aan de beurt. Wat zijn eigenlijk mijn hobby’s?’ Plotseling maakte ik me zorgen. Ik was zo bang dat hij ‘werken’ zou antwoorden. Maar mijn zoontje antwoordde, ‘Ja, die is gemakkelijk, mamma houdt van knuffelen, boekjes lezen en naar het bos gaan met ons.’ Ik was zo opgelucht. Mijn kinderen hebben dus niet het gevoel dat ik constant aan het werk ben. Mijn man ook niet. Ik ben een soort huismus, hij is vaker weg in het weekend. Als hij op pad gaat dan werk ik. Vanavond heeft hij bijvoorbeeld schaken, dan kan ik de hele avond werken zonder dat ik mij schuldig hoef te voelen.’
Maayke besefte zich al op haar vierde dat ze advocaat wilde worden. Het was haar ingegeven door haar grootvader. Ze is een dienstverlener pur sang. Ook in haar vrije tijd, door bijvoorbeeld etentjes te organiseren voor vrienden. Maayke neemt soms zelfs een stukje van het gastvrouw zijn op haar voor anderen, door het geven van advies over de tafelschikking en het dekken van de tafel.
‘Dan ga ik op pad met een grote koffer vol spullen waarmee ik gasten een welkom gevoel kan geven. Dat kost mij drie kwartier, tot een uur. Ik vind het echt ontzettend leuk om tafels te dekken voor vrienden. Ik heb niet veel tijd nodig om te genieten, ik geniet van kleine dingen. Ik heb niet het gevoel dit ik iets mis.’
Behalve slaap. Maayke zou meer willen slapen.
‘Zeven uur slapen is echt summum. Als ik dat haal, dan ben ik echt uitgerust.’ Maayke wijst op haar Thorne op de foto, haar zoontje van drie, en lacht. ‘Maar die komt dat nog wel eens verstoren. Ik haal meestal maar zes uur. Dan ben ik op donderdag wel gesloopt en neem ik wat extra tijd voor mijzelf. Dan ga ik lekker in bad liggen met de Lindaen ga ik vroeg naar bed.’
De Linda is Maaykes favoriete blad. Dat komt mede omdat Linda de Mol, de eigenaar van het blad, het volgens haar zo goed doet.
‘Ze verzamelt slimme mensen om zich heen en geeft de lezer het gevoel dat ze haar vriendin is, ze doet zich niet voor alsof ze perfect is. Dat is ook mijn visie. Neem altijd mensen aan die beter kunnen worden dan jij bent en laat je verbeteren door die mensen. Ik vind het hartstikke mooi wanneer een ‘jonkie’ mij uitdaagt. Dat hij binnenloopt en zegt: ‘Je moet het me nog eens uitleggen, ik kan het nergens vinden en ik weet niet zeker of het klopt.’ Dat houdt mij scherp.’
Maayke trekt haar been op en presteert het comfortabel te gaan zitten op de gewone vergaderstoel. Ze heeft er zichtbaar plezier in over haar medewerkers en haar praktijk te vertellen.
‘Ik ben er natuurlijk wel eens bang voor, dat mensen mij ontstijgen, maar dat gevoel mag niet leidend worden. Ik laat mijn mensen weten dat ik hen waardeer en op waarde schat. Als iemand ambitie heeft in mijn team om ook partner te worden, dan doe ik er alles aan wat ik kan om dat mogelijk te maken. Ik betrek ze dan ook bij het management, zodat ze ook daarin worden opgeleid. Ze moeten weten wat er speelt. In de advocatuur zijn er veel beroerde managers, omdat ze te lang kort worden gehouden. Ik ben daarin een beetje atypisch inderdaad, maar ik geloof erin. Ik vind ook dat iedere werknemer zo snel mogelijk eigen omzet moeten kunnen generen op eigen dossiers. Als dat betekent dat ik leverage misloop, dan dwingt dat mij om weer nieuwe omzet te generen. Acquisitie dus. Ik ga dan op bezoek bij potentiële cliënten.’
Om tien voor vijf moet Maayke ervandoor, want zij heeft de beurt om de kinderen op te halen. Ze pakt haar jas, verlaat haar mooie, ruime kamer en gaat langs de secretaresses om gedag te zeggen. Enthousiast zwaaiend loopt ze richting de lift. Ze gaat tegelijk weg met een van haar medewerkers, waarmee ze heeft afgesproken dat zij werkdagen maakt van acht tot vijf.
‘Zij wil geen partner worden en zo werkt zij het best. Dat vind ik goed, niet iedereen hoeft zoveel uur te maken. Belangrijkste is dat je gelukkig bent. Dat ben ik ook. Op deze manier.’